Veertigdagentijd

Egypte is een land van slavernij, een land waar het Joodse volk wordt vernederd en verdrukt. En Mozes, één van hen, één die hen kwam redden, heeft hen toch laten zitten. Hij is gevlucht naar de woestijn, ver weg van zijn mensen, angstig … Maar God hou je niet tegen. Hij blijft in de roeping van Mozes geloven, ook al heeft die zelf zijn roeping uitgedoofd. En op een dag, terwijl Mozes zijn kudde hoedt, komt hij bij de berg van God, afstandelijk, aarzelend, twijfelend … Maar aan de andere kant ook hopend dat God hem opnieuw zal aanspreken, dat er opnieuw een vuur zal branden. En inderdaad, plots, te midden van die doornstruik, een stem: Mozes… Mozes …

Wat is dat laaiend vuur, wat zijn die vlammen? Het is het vuur waarin zijn volk verblijft; iedere vlam vertelt van het gelaat van een mens, van een gelaat dat schreeuwt van angst en pijn, van zoeken naar leven, van de zoekende mens die roept om hulp.
In elk gelaat zie je die vlam, die vlam die roept om hulp, die schreeuwt: Wees bij mij, midden dit laaiend vuur van Mozes.
We zijn vaak als Mozes. We zien of horen die mens die roept en tiert om hulp en dan vluchten wij veilig weg. Maar God hou je niet tegen, Hij blijft in je geloven en het vuur raakt je hart. De kwijnende vlam van ons christen-zijn wordt niet gedoofd. Hij komt midden in je hart branden en spreekt je aan: Mozes… Mozes… Hij roept je bij je eigen naam… Ik heb jou nodig, ja ook jou, jongen, meisje, man of vrouw, jong of oud … Ik heb je nodig om naar mijn mensen toe te gaan. En jouw hart zal branden, je rent er naartoe en je wil het vuur omhelzen, maar dan die stem: ‘Kom niet dicherbij, doe je sandalen uit want de plaats waar je staat is heilige grond …’.

De plaats waar jij staat, misschien zoekend en tastend naar leven; misschien heb je je al lang van de Kerk afgekeerd en zegt het je niets meer; misschien ben je oud, ziek en eenzaam, hopend naar iemand die komt; misschien ben je vol vuur en enthousiasme; je bent jong of oud, maar ieder van ons is heilige grond, heilige grond die God betreedt.
Maar met dikke zolen onder je voeten voel je niets van die grond. God zegt je: doe je schoenen uit. Doe je schoenen uit want het zand is soms snikheet van de brandende zon. Voel dan die brandende zon, het brandende zand onder je voeten, de huilende woestijn die roept om te mogen bloeien. Soms is het slijk van mensen dat tussen je tenen kruipt, soms letterlijk, van het moeras waarin mensen verdrinken. Soms kasseistenen waarop je keer op keer je voeten omslaat, de ene tegenslag na de andere.
En goede Mozes, zegt God, doe je schoenen uit, want het is heilige grond die je moet betreden. Ik heb het zelf ook moeten doen, zegt God, ik heb ook mijn schoenen moeten uitdoen, want er staat geschreven:
Ik heb de ellende van mijn volk gehoord,
Ik heb de jammerklachten gehoord,
Ik ken zijn lijden. Ik daal af om mijn volk te redden.

Wellicht is dat de mooiste zin uit het Oude Testament: Ik daal af om mijn volk te redden. God is niet hoog in de hemel gebleven, niet ver van ons vandaan. Hij is afgedaald, Hij heeft zijn schoenen uitgedaan om onze heilige grond te betreden. Hij is afgedaald en heeft zieken, lammen, doven en blinden aangeraakt. Hij heeft ons aangeraakt. In Christus mogen wij ervaren hoe gaarne God ons ziet. Als niemand nog in jou gelooft, komt Hij aanwezig. En de bijl aan de boom neemt Hij weg, want niemand mag jou omhakken, niemand … En Hij zegt: Ik geloof in jou!

Zo’n moment neemt de dood weg, de pijn en het lijden van mensen. Je hoort zijn vuur, zijn stem die zegt: Ga nu naar mijn mensen en doe je schoenen uit … en je hoort dan plots zijn diepste naam uitspreken: Ik ben met jou, ga nu maar naar mijn mensen, en heb hen lief!

Gezegende veertigdagentijd!
Gunter Maes.