Samen op pad
Met zo’n titel kan het niet anders, of dit moet een verhaal worden over mensen met een gemeenschappelijk doel. Dat doel was: stappen. De vormelingen en catechisten van Moerbeke en Koewacht trokken er op zaterdag 10 maart samen op uit om te stappen voor Broederlijk Delen.
Vroeger organiseerden we met de catechese tijdens de vasten een bloemenverkoop. We wilden de kinderen vooral leren om zichzelf te overwinnen, om andere mensen een gunst te vragen en dat niet voor zichzelf maar voor een ander. Die doelstelling zit nog steeds in onze tocht. De kinderen moeten vooraf mensen aanspreken om hen te sponsoren voor hun tocht. En iedere vraag vraagt toch altijd wat durf en kracht.
Allemaal gelijk
We hadden afgesproken op de ‘volksdansweide’, op Keizershoek. Iedereen mocht eerst zijn of haar sponsorformulier en de bijeengeschooide centen afgeven aan Nora. Naderhand bleek dat alle kinderen samen meer dan duizend euro samenbrachten. De boeren in Uganda zullen tevreden zijn. Daarna begon Chris met een verhaal over God die op ooghoogte komt van de mensen, omdat hij gelijk wil zijn aan hen. Na dat doordenkertje gingen we op pad, letterlijk, want we kozen voor onverharde wegen. Zelf hou ik van stappen op aardewegen. Ik heb er vorig jaar een liedje over geschreven voor ons eerste kleinkind:
“Jij kunt gaan langs aardewegen, een met de grond waaruit jij bent ontstaan…”.
Het stappen laat je toe af te dalen tot je natuurlijke snelheid, een tempo waarin je de eigen aardigheden van de natuur rondom je kan opnemen en de mensen die je tegenkomt een goede dag kan wensen. Natuurlijk dien je in groep wat te zoeken naar een gemene deler, een tempo dat iedereen aan kan. En dat was nog meer nodig voor de opdracht die Chris uit een van haar vele schuiven en dozen opgedolven had.
Met elkaar verbonden
Chris haalde een touw boven en bond iedereen aan elkaar. Best indrukwekkend, zo een lijn met meer dan dertig man. Nadien legde ze uit dat het belangrijk was om de lijn goed strak te houden, en zo contact te houden met je voorganger en volger. Mylo, die de kop ‘trok’, vroeg zich af of de anderen hem nadien nog zouden appreciëren. Ik reageerde dat het inderdaad een hele verantwoordelijkheid is om een groep te leiden. En leider met verantwoordelijkheid leidt de groep niet door plassen, maar kiest de veiligste weg. Wanneer een fluitsignaal weerklonk diende iedereen te bevriezen in de houding waarin hij of zij zich op dat moment bevond. Dat is niet gemakkelijk, en het daarbij volledig stil houden was nog moeilijker.
Na de ‘bevrijding’ legde Chris uit dat samen stappen tot verbondenheid kan leiden, niet alleen letterlijk met een touw. Stiltes kunnen daarbij voor ongemak zorgen, zeker bij mensen die mekaar niet zo goed kennen. In een vriendengroep kunnen stiltes daarentegen verbindend werken, net als een touw.
Regen
Ondertussen begon het wat te regenen, nooit hard, maar toch beklijvend genoeg om iedereen goed nat te maken. We naderden het Heidebos en volgden in het natuurdomein de gebaande paden. Het enthousiasme van de kopmannen en –vrouwen zorgde er voor dat de groep op een lint getrokken werd. Er kwamen wel eens wat vragen hoe ver we al gestapt hadden, en hoe ver het nog wel zou zijn, maar uiteindelijk beet iedereen door. We haalden het einde met gemak. Het was tijd voor pannenkoeken. De behulpzame mama’s die ze gebakken hadden ( nog eens een welgemeend dankjewel), stonden klaar om iedereen te bedienen. Na nog wat stoeien op de speelplaats van De Palster was het snel tijd om naar de kerk te gaan.
Kruisjesmis
Eerst was het repeteren geblazen: samen alle liedjes doornemen en wie iets diende te lezen mocht dat al eens uitproberen. Nadien werd het serieus. We begonnen autobiografisch met het liedje ‘Ga mee op weg’. Dat vertelt dat je je vrienden moet zoeken, wanneer je je verloren voelt:
“Zo voel je de Geest, de Geest die liefde geeft, die rondom mensen leeft.”
Het evangelie vertelde dat ‘de Mensenzoon’ omhoog moet worden geheven, zodat iedereen kan zien dat God zijn zoon heeft geschonken tot redding van de wereld. Daarbij werd de vergelijking gemaakt met Mozes in de woestijn, die een bronzen slang omhoog hield. Priester Herbert legde nadien uit dat iedereen die naar die slang bleef kijken niet gebeten werd door de slangen die God gezonden had om de Israëlieten te straffen. Die slang leeft nog verder in het logo van de apothekers, waar we medicijnen halen om te kunnen genezen. Zo moeten we in ons leven ook naar Jezus kijken om gered te worden.
De uitreiking van de kruisjes was een bijzonder moment. Een voor een mochten we naar voor komen en kregen we het kruisje omgehangen, dat we ook zullen dragen tijdens onze vormselviering. We naderen dat bijzondere moment met rasse schreden, al even krachtig als we gestapt hebben tijdens onze tocht.
Patrick Dieleman, catechist Moerbeke en Koewacht
